Ik voel me niet echt oud. Zowel in jaren niet als mentaal niet. Ik ben zelfs jaren jonger dan het lief dus ik ben meer mee met de tijd dan hij. Of dat dacht ik toch. Totdat ik eens een les krijg van de oudste dochter van het lief. Les in Snapchat. Al veel van gehoord, nog nooit iets mee gedaan. Ik vond mezelf al heel wat toen ik meekon met Facebook en instagram. Blijkt dat ik gigantisch achterloop…
De oudste gaat me dus een beetje helpen bij benen. Want zij zit wel op Snapchat. Dus nadat het eindelijk gedownload is op mijn GSM (ik denk dat die solidair is met mijn leeftijd en er daarom wat langer over doet) geeft ze me een snelcursus.
Over de filters die je kan gebruiken, over hoe je iets moet bewaren, over hoe je iets kan sturen naar iemand, … zelfs over waar de naam ‘Snapchat’ vandaan komt krijg ik wat uitleg. Grondig is ze wel, dat moet ik haar meegeven.
Enthousiast begin ik me bezig te houden met foto’s te trekken met de vele filters. Waarna ik ze dan doorstuur naar enkele vrienden. Ik betrap mezelf erop dat ik zit te gniffelen als een klein kind met nieuw speelgoed. Verbaasde kreetjes komen uit mij als ik iets nieuw ontdek.
En de oudste? Die zit ernaast, kijkt ernaar en denkt er het hare over. Ik kan me voorstellen dat ze stilletjes in zichzelf zit te hoofdschudden en denkt: “Die oude mensen toch…”
Het lief wilt eerst niet echt meedoen maar zwicht uiteindelijk voor het gezaag van mezelf en de oudste…oké, vooral van mij. Dus als de meisjes zondagavond terug bij de mama zijn, houden het lief en ik ons bezig met zijn SnapChat te installeren. Twee volwassen mensen, het zal snel gedaan zijn. Installeren, aanmelden en klaar is kees…
2 uur later zitten we samen nog steeds in de zetel, te gieren van het lachen. Blijkt dat volwassen mensen het ook zeer leuk vinden om boodschappen in te spreken voor elkaar met vervormde stem terwijl ze eruit zien als een bebaarde vrouw, een kat met bril of een doos vol eitjes. Hard of zachtgekookt, je mag kiezen.
lovelifeandablog 